حمل و نقل سبز و سیاست‌گذاری‌های‌جهانی

قوانین ترکیب سوختی جدید در سال ۲۰۱۲ در آفریقای جنوبی معادل ۱۰% اتانول (E10) بود؛ ترکیه در ابتدای سال ۲۰۱۳، الزام ۲% اتانول (E2) را بکار گرفت؛ و زیمباوه، الزام ۵% اتانول (E5) را تأیید کرد. ایالت ساسکاچوان کانادا، الزام ترکیب ۲% بیودیزل  (B2)را برای تکمیل قانون فعلی که الزام ۸/۵% اتانول است، تصویب کرد.

در سال ۲۰۱۲، سه کشور، سیاست‌هایی در ارتباط با ترکیب زیست‌سوخت تصویب کردند و یا سیاست‌های موجود را مورد بازبینی قرار دادند. هند، الزام ۵% اتانول را که برای اولین بار، بکارگیری آن در سال ۲۰۰۶ پیشنهاد شده بود، به اجرا درآورد. تایلند، سهم بیودیزل را از ۴% به ۵% افزایش داد؛ و آژانس محیط زیست آمریکا، حجم بیودیزل مورد نیاز را از ۴/۱۶ میلیارد لیتر (۱/۱ میلیارد بشکه) در سال ۲۰۱۲ به ۴/۸۵میلیارد لیتر (۱/۲۸ میلیارد بشکه)، افزایش داد.

 در اروپا و آمریکا، فشار گروه‌هایی که نگران آثار بالقوه محصولات سوختی بر محصولات غذایی، زمین، گونه‌های زیستی، آب و همچنین انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از فرآیندهای چرخه حیات زیست‌سوخت‌ها هستند، در مقابل سیاست‌های حمایت‌کننده از این سوخت‌ها، همچنان ادامه دارد. در نتیجه، برخی از بازارهای مهم این سوخت‌ها برای حذف حمایت‌های خود از مواد اولیه نسل اول و یا پیشرفته سوخت‌های زیستی، با فشارهای فزاینده‌ای روبرو هستند.

به گزارش "برق نيوز" کمیسیون اروپا پیشنهاد کرد که برای زیست‌سوخت‌های نسل اول، از کل سوخت حمل‌ونقل، سقفی ۵ درصدی در نظر گرفته شود و تا سال ۲۰۲۰، یارانه‌های تولید سوخت‌های مبتنی بر محصولات غذایی حذف شود، و در همین حال امکان چهار برابر شدن سهم زیست‌سوخت‌های پیشرفته فراهم شود. اگرچه احتمال اجرای چنین تغییراتی در سال ۲۰۱۳ بسیار کم است، اما پیشنهاد این طرح‌ها در این بخش تأثیراتی به همراه داشته است.

به عنوان مثال، اتریش به طور موقت، قانون ترکیب ۱۰ درصدی اتانول را تا روشن شدن کامل نظر کمیسیون، معلق اعلام کرده است. در آمریکا، استاندارد سوخت‌های تجدیدپذیر، با وجود فشارهای قابل توجهی که برای صرفنظر کردن از آن‌ها در مقابله با شرایط خشکسالی وجود دارد، همچنان اعمال می‌شود. با این حال، برای دومین سال متوالی، میزان تولید سوخت‌های سلولزی نسبت به هدف مقرر شده کاهش یافت و‌ از ۱/۹ میلیارد لیتر (۵۰۰ میلیون بشکه) به ۳۹/۷ میلیون لیتر (۱۰/۵ میلیون بشکه) رسید.

در سال ۲۰۱۲ و اوایل سال ۲۰۱۳ تغییر در حمایت‌های مالیاتی از زیست‌سوخت‌ها ادامه یافت. صنعت زیست‌سوخت آمریکا از توسعه اعتبار مالیاتی معادل ۱/۰۱ دلار به ازای هر بشکه (۰/۲۷دلار به ازای هر لیتر) برای تولید اتانول سلولزی و معرفی مجدد اعتبار مالیاتی برای بیودیزل به میزان ۱ دلار به ازای هر بشکه (۰/۲۶ دلار به ازای هر لیتر)، بهره برد. استرالیا، بودجه‌ای ۷/۱۵ میلیون دلاری را برای اعطای کمک‌هزینه‌ با هدف توسعه زیست‌سوخت‌های پیشرفته در نظر گرفت. برزیل، تعهد پیشین خود، مبنی بر حمایت از توسعه روش‌های جدید برای تولید سوخت از تفاله نیشکر را دو برابر کرد و بدین ترتیب متعهد به پرداخت ۱ میلیارد دلار در قالب کمک‌هزینه و وام در سال ۲۰۱۴ شد. با این حال، در ژوئن سال ۲۰۱۲، طرح کمک‌هزینه سوخت‌های‌ زیستی در نیوزیلند منقضی شد و در بریتانیا نیز تفاوت مالیات بر زیست‌سوخت‌ها با نفت مورد استفاده در آشپزی در ابتدای سال ۲۰۱۲، برداشته شد.

خودروهای الکتریکی می‌توانند مکمل مهمی برای توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر باشد، زیرا این خودروها امکان سوخت‌گیری وسایل نقلیه به وسیله برق تجدیدپذیر را فراهم می‌کنند و همچنین می‌توانند برق تولید شده از منابع تجدیدپذیر را نیز ذخیره کنند. بسیاری از کشورها همچنان به دنبال حمایت از توسعه بازار خودروهای الکتریکی و ایجاد ارتباط میان آن‌ها و انرژی‌های تجدیدپذیر هستند. از جمله این کشورها می‌توان به کشورهای اتحادیه اروپا اشاره کرد که از سال ۲۰۰۹، میزان استفاده از برق تجدیدپذیر در خودروها به هدف سهم ۱۰ درصدی منابع تجدیدپذیر در حمل‌ونقل دست یافت.

از ابتدای سال ۲۰۱۳، اهداف دولتی نشان‌ دهنده وجود ۲۰ میلیون خودرو الکتریکی تا سال ۲۰۲۰ است (در پایان سال ۲۰۱۲، تعداد خودروهای الکتریکی، حدود ۴۰,۰۰۰ خودرو تخمین زده شده است)؛ برخی از برآوردها پیش‌بینی کرده‌اند که فروش سالانه خودروهای الکتریکی تا سال ۲۰۲۰، ۳/۸ میلیون خودرو خواهد بود. در سال ۲۰۱۲، هند هدف خود را وجود ۷ میلیون خودرو الکتریکی و هیبریدی تا سال ۲۰۲۰، تعیین کرده است.