تولید برق از زیست توده به روش گازی سازی پلاسما

گازی سازی پلاسما تقریباً به طور انحصاری روی مواد اولیه ضایعاتی متمرکز شده است و نیروگاه‌های موجود گازی سازی موادی مانند، زباله شهری، بقایای گیاهی که به طور خودکار خرد شدند، لاستیک، خاکستر زباله سوز، زغال سنگ و ضایعات خطرناک، ضایعات پزشکی، ضایعات صنعتی و ضایعات رادیواکتیو است. مواد دیگری از قبیل: تخته‌های مدار چاپی، پنبه‌های نسوز، لجن فاضلاب، نفت، دوغاب زغال سنگ/آب، کک نفت، کاغذ، پلاستیک و فلزات مورد آزمایش قرار گرفته اند. از آنجا که گازی سازی پلاسما تقریباً می تواند هر ماد‌ه ای را بپذیرد، مواد اولیه اصلی مورد استفاده آن‌هایی هستند که جداسازی و بازیافت بیشتر آن ها بسیار دشوار یا گران است. بخش آلی مواد اولیه گازی سازی، و بخش معدنی منجمد می شود، اغلب برای توجیه اقتصادی نیاز به کسب اعتبار محصول جانبی دارند. با این حال، گازیسازی پلاسما با مواد اولیه غیر ضایعاتی ممکن است در آینده به لحاز اقتصادی قابل دوام شود.

بهره برداری منعطف از مشعل پلاسما، از طریق بالا یا پایین آوردن توان الکتریکی ورودی ها سرعت جریان پلاسما، امکان هرگونه تغییری در مقدار مواد اولیه، سازگار شدن رطوبت و ترکیب با محیط، ثابت نگهداشتن درجه حرارت گازی سازی، را فراهم می آورد. بنابراین گازی سازی پلاسما می تواند مواد اولیه با اندازه ذرات مختلف، شامل توده درشت و مواد پودری، را به حداقل آماده سازی بپذیرد(کاهش اندازه و خشک کردن معمولاً مورد نیاز نیست و مواد ناهمگن قابل قبول است). با این حال، به طور کلی، مواد اولیه با میانگین رطوبت یا میزان مواد معدنی بالاتر منجر به کاهش واکنش گازی سازی و دمای گاز سنتز و بازده پایین تر می شوند، و مواد اولیه با میانگین میزان کربن پایینتر منجر به کیفیت پایین تر گاز سنتز و یا ارزش حرارتی آن می شود.

بنابراین دسته بندی ضایعات برای حذف شیشه، فلزات و مواد بی اثر قبل از ورود به راکتور پلاسما گاهی اوقات یک فرایند آماده سازی مواد اولیه مطلوب می باشد.