مدیری که بر دلها مدیریت کرد

به گزارش برق نیوز، دوره اولی‌های دانشگاه شهید عباسپور خوب یادشون هست حدود خرداد ویا تیر سال ۶۲ بود.
از یک هفته قبل خبر شده بودیم که قرار است بچه‌های دوره اول ملاقاتی با اقای هاشمی رفسنجانی که فکر کنم ان زمان یعنی زمان جنگ، رییس مجلس شورای اسلامی بودند، داشته باشند. یکروز بعداز ظهر گرم تابستانی دانشجویان دوره اول دانشگاه شهید عباسپور، ازقبیل خوش خلق، جواد احمدی، احمد رضایی، خرم و پرویز ضیایی، حسنعلی اکرامیان، صباغ زادگان، موسوی، مجرد، جلودار، زمان حسینی، دوزبخشیان، مرحوم بیگی، مرحوم زینلی، حاتمی، سرعتی، طلایی، طالبی، حسین مشهدی، فراهانی، سهیلی، نبوی زاده، حسن زاده، حسن هاشمی، کاهه، جباری، جعفری، حاجی زاده و.. به همراه اساتید وقت دانشگاه از قبیل مشکات، آقامحمدی، قاضی زاده، مرحوم پورنقی و... سوار اتوبوس شدیم به محل ملاقات که فکر کنم حوالی پاستور بود رهسپار شدیم.

یادمه کنار پنجره نشسته بودم وازشیشه خاک گرفته پنجره اتوبوس به خیابان و رفت وآمد مردم نگاه می‌کردم. چهار سال از انقلاب گذشته بود، شرایط خاص انقلاب، بیرون رفتن متخصصین خارجی، جنگ تحمیلی و الزامات و نیاز‌های ان، آینده کشور و مردم سرزمینم در فکر آن روز‌های جوانی من وهم دوره هایم غوغایی از ابهام، ولی امیدواری ایجاد کرده بود.

ما دانشجویان اولین دوره علمی و کاربردی صنعت برق بودیم. این دوره با ابتکار شهید عباسپور وجوانانی از قبیل مرحوم احمدیان ودوستان همفکرش با هدف آموزش و تربیت مهندسین برق کاربردی برای توسعه صنعت برق شکل گرفته بود.

هوا به شدت گرم بود وباز بودن پنجره‌ها کمکی به تهویه هوا نمی‌کرد وبه نوعی بچه‌ها را کلافه کرده بود وحرف‌ها ومزه پراکنی‌های دوران جوانی هم افاقه نمی‌کرد. تو خیابان وسرکوچه‌ها یادمانی از جوانان تازه شهید شده به چشم میخورد و مردمی محکم که واقعا معلوم نبود اون موقع روز تو خیابان چکار می‌کنند.

اتوبوس‌ها به مقصد رسید وبه سرعت تشریفات بازرسی تموم شد و رفتیم تو یک اتاق بزرگ رو زمین نشستیم. علیرغم اینکه اتاق خیلی بزرگ بود تهویه مناسبی هم داشت، ولی بازم بچه‌ها به نوعی کلافه بودند. بچه‌ها دو زانو یا چهار زانو رو زمین چسبیده به هم نشسته بودند وتو اتاق فقط یک صندلی به چشم میخورد که روبرو همه ما با دقت جانمایی شده بود ومشخص بود محل نشستن اقای هاشمی است.

خیلی زود اقای هاشمی آمد وروی صندلی نشست. در چهره اقای هاشمی خستگی موج می‌زد، ولی با لبخند همیشگی به ما خوش آمد گفت. علیرغم رفتار صمیمانه ایشان، بچه‌ها به نوعی تحت تاثیر جو قرار گرفته بودند و سکوت کاملی بر فضا حکمفرما بود.

ما نمی‌دونستیم برنامه چیست تا اینکه به یکباره یک جوان خوش سیما حدود ۲۷،۲۸ ساله از صف جلو بلند شد و اجازه خواست مطالبی را در مورد دوره ما مطرح کند.

صدای زنگ دار و صمیمی، چهره زیبا و اعتماد به نفس بالا‌ی این جوان شرایط سنگین جلسه را قابل تحمل کرد و بچه‌ها را علاقمند به جلسه.

اروم وشمرده و صمیمی صحبتهایش را با به نام خدا شروع کرد. سپس از تعهد وعلم گفت، از نیاز صنعت برق کشور به تخصص عمل گرا و کاربردی گفت. ازاینکه باید در کشور دانشگاه‌هایی با هدف تربیت مهندسین کاربردی تاسیس شوند، گفت.

از نیازتوسعه کشور به انرژی برق و لزوم برنامه ریزی برای رفع ساختاری نیاز فوق گفت، او در صحبتهایش بار‌ها به سرمایه انسانی در صنعت برق و لزوم تربیت هدفمند آن برای حل مشکلات تاکید کرد.

چنان ساده و صمیمی وبا اخلاص صحبت می‌کرد که نه تنها، بچه‌ها بلکه مشخص بود اقای هاشمی نیز تحت تاثیر صمیمت و صداقت و استحکام ایشان قرار گرفته است به طوریکه در صحبت‌های کوتاهش ضمن تشکر از ایشان و سایر ین، هدف گذاری انجام شده برای این قبیل دوره‌ها را صحه گذاری و تایید نمود و حمایت خودش را برای توسعه این دوره‌ها اعلام نمود.

آن جوان ۲۷ ساله که بعد‌ها مسئولیت‌های مختلفی را در صنعت برق گرفت کسی نبود جز دکتر احمدیان. انسانی شریف و متعهد وبی ریا که باصمیمت، صداقت، تلاش موثر وبرنامه ریزی علمی وواقعی، بذر مهر و محبتی را در دل همه بچه‌های آن دوره ودوره‌های بعد وهمه کارکنان صنعت برق کشور نهاد که تمثیل مدیریت بر دل‌ها را عینیت بخشید. این نوع مدیریت منشا خدمات زیادی در صنعت برق وهسته‌ای کشور گردید و قطعا نام دکتر محمد احمدیان با توسعه صنعت برق عجین شده وخواهد ماند.

همه مدیران صنعت به نوعی خود را وامدار اخلاق و صداقت و صمیمیت و تاثیر گذاری مثبت ایشان می‌دانند و وقتی خبر درگذشت دکتر شب اربعین پخش شد، همه چهره معصوم و صدای صمیمی و زنگ دار دکتر احمدیان را به یاد آوردند.

صنعت برق کشور، با رحلت دکتر عزادار شد مدیری که بر دل‌ها مدیریت کرد.
یادش برای هر شرایطی گرامی باد

 

نویسنده: سعید مهذب ترابی