شعر اپراتور برقم

من را که می‌بینی چنین درمانده جورم
از بس که از حق مسلم مانده دورم

از بس که حقم خورده شد در این زمانه
من اندکی افسرده و نالان، نمورم

یادش بخیر وقتی رییسم باز می‌گفت
"ده ساله می‌گردی فسیل، حالا چه جورم"

حالا که از ده سه گذشته من چه گویم
*وقتی که می‌بینم رفیقان صبورم

آن‌ها که پونزده، شونزه، هفده، بیست سال است
هر روزشان دلخسته و آورده زورم

الحق که از فرط فشار و خستگی‌ها
گشته فراموشم به تعریف حضورم

در اصطلاح گویندمان یک "اپراتور"
با اُ بخوانی تُر شود با او که تورم


از عمر خود یک سومش شبکار هستم
یک سوم دیگر که روزانه ضرورم

چندین و چند سال است که عیدی ندیدم
از بس که بین کار و خانه در عبورم

در ماه روزه پای سفره کم نشستم
یک در میان مانند خط‌های سطورم

روزی که مرخصی مان را دو، سه کردند
پتکی فرود آورده بر فکر و شعورم

آنجا به پاس پایش برق و خطر‌ها
با چشم همکاران پرکار و فکورم

از کاسه ما هم کمی برداشت کردند
آخر چرا نان‌ها رود از این تنورم

قبلا زمانی چار کار و چار تعطیل
این بوده دوره کاری و وضع حضورم

حالا کسانمان دور از ما قدکشیدند
آیا کسی وا می‌کند این بند کورم؟

پرچم به دست و در پی آسایش خلق
سرباز برقم این بود تنها غرورم

شغل من استثنای اصل چل و چار است
حالا چرا افتاده در آن گیر و گورم

حالا که رهبر گفته شغلم:حاکمیت
انصاف باشد؟ درهم و برهم امورم

من انتظارم از همه مسوولهامان
وز هر که دارد دست بر آتش برامان

اینکه چنان اوضاعمان باشد به سامان
تا آرزو باشد ستاد آید به جامان