کمبود برق مسئله اول انتخابات پاکستان!

به گزارش "برق نيوز" حزب مسلم لیگ پاکستان سال 2013 توانست در انتخابات عمومی این کشور اکثریت کرسی‌های پارلمان را به دست آورد و در نتیجه رهبر این حزب یعنی نواز شریف به نخست‌وزیری رسید. انتخاب نوازشریف از همان ابتدا موضوعی بدون چالش نبود. تنها 14 ماه پس از انتخاب وی، عمران خان و طاهر القادری نواز شریف را به تقلب در انتخابات متهم کردند و حامیان آن‌ها بخش وسیعی از اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان را به اشغال خود درآوردند.

به گزارش برق نیوز، پاکستان تحت رهبری نواز شریف روزهای ناآرامی را پشت سر گذاشته و در برخی مواقع با یک بحران سیاسی تمام‌عیار دست و پنجه نرم کرده است. عمران خان ستاره سابق کریکت و رهبر فعلی حزب «تحریک انصاف» و طاهر القادری رهبر حزب «تحریک عوامی» پاکستان با برگزاری دو تظاهرات جداگانه در مرداد سال 1393 کردند دولت نواز شریف را سرنگون کنند. عمران خان با برپایی تظاهرات «آزادی» و طاهر القادری با برپایی تظاهرات «انقلاب» صدها هزار نفر را از لاهور به اسلام‌آباد کشاندند.

طرفداران این دو نفر 24 مرداد وارد اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان شدند و چند روز بعد «منطقه قرمز» اسلام‌آباد، یعنی جایی که در آن پارلمان پاکستان و سایر نهادهای دولتی واقع شده است را به اشغال خود درآوردند. با این حال، عمران خان و قادری که قول داده بودند میلیون‌ها نفر را به خیابان‌ها بکشانند، موفق به انجام این کار نشدند و در نهایت نتوانستند نواز شریف را مجبور به کناره‌گیری نمایند. با این حال، این رخداد همان‌طور که از ابتدا نیز گمان آن می‌رفت، نشان داد که نواز شریف روزهای سختی را پیش روی خود دارد. اما رهبران پاکستان در چه مقطعی از تاریخ روزهای سختی پیش رو نداشته‌اند؟

پاکستان کشوری است با 180 میلیون نفر جمعیت که از بدو تأسیس خود در سال 1947 دولت‌های نظامی و غیرنظامی بسیاری را به چشم دیده است. کودتا در پاکستان یک واقعیت سیاسی کاملاً پذیرفته‌شده است و نواز شریف نیز همواره سایه‌های کودتا را همراه خود دیده است. نواز شریف رهبر حزب مسلم لیگ که تجربه دو دور نخست‌وزیری در دهه 90 و نهایتاً برکناری توسط یک کودتا در سال 1999 را دارد، این‌بار نیز از تکرار تاریخ به شدت هراسان است. درست بعد از این کودتا بود که نواز شریف به عربستان تبعید شد و تا سال 2007 در آنجا ماند. این تاریخچه بسیار کوتاه نوع مناسبات نواز شریف با عربستان سعودی را به ما نشان می‌دهد. اما ایران در کجای این تاریخ وارد بازی می‌شود؟

در انتخابات سال 2013 که از معدود انتخاباتی بود که انتقال قدرت به‌صورت مسالمت‌آمیز و بدون کودتای ارتش صورت گرفته بود، مسئله انرژی به مسئله شماره یک تبدیل شده بود. نشریه داون به‌عنوان معروف‌ترین نشریه انگلیسی‌زبان پاکستان در آن زمان در مقاله‌ای با نام  «پاکستان، کشوری با سلاح اتمی و کمبود نیروی برق» اظهار داشت: «کمبود نیروی برق که در انتخابات اخیر به مسئله­ی اول کشور بدل شد، 3500 تا 6000 مگاوات برآورد می‌شود. این میزان یک‌سوم کل تقاضای کشور برای نیروی برق است.» کمبود انرژی در پاکستان از یک طرف با قطعی گسترده برق که حتی به 20 ساعت در طول شبانه‌روز هم می‌رسد، مصرف‌کنندگان خانگی را به شدت ناراضی کرده است و از طرف دیگر، به دلیل تأمین نشدن انرژی مورد نیاز صنایع، ورشکستگی بسیاری از آن‌ها و بیکاری تعداد زیادی از کارگران را به همراه داشته است. از این حیث، پاکستان کشوری است با اقتصادی فلج و ناکارآمد که حتی نیازهای ابتدایی مردم خود را نمی‌تواند تأمین کند.

دولت پیشین پاکستان با امضای قرارداد خط لوله انتقال گاز ایران- پاکستان سعی داشت مشکل کمبود انرژی پاکستان را برطرف کند. قرارداد نهایی این خط لوله در سال 2010 بین ایران و پاکستان امضاء شد. بر اساس این قرارداد دو کشور متعهد شدند تا دسامبر سال 2014 احداث بخش‌هایی از این خط لوله که در خاک هر کشور واقع شده‌ است، را به پایان برسانند. طبق این قرارداد ایران روزانه 30 میلیون متر مکعب گاز طبیعی به مدت 25 سال به پاکستان صادر می‌کرد. اما دولت فعلی پاکستان عملاً با بهانه قرار دادن تحریم‌های آمریکا از پیش‌برد این پروژه شانه خالی کرده است و با این‌که چندماهی از تاریخ برنامه‌ریزی‌شده برای ساخت خط لوله می‌گذرد، هنوز عملیات ساخت در خاک خود را شروع نکرده است./بولتن