ذخیره انرژی خورشیدی به صورت شیمیایی

اساس این فرآیند بسیار ساده است. برخی مولکول‌ها موسوم به فتوسوئیچ می‌توانند دو شکل مختلف به خود بگیرند، زمانی که به این مولکول‌ها نور تابیده می‌شود آن‌ها نور را جذب کرده و از یک پیکربندی به پیکربندی دیگر سوئیچ می‌کنند. این مولکول‌ها می‌توانند برای زمان‌های طولانی در این پیکربندی جدید باقی بمانند. زمانی که این مولکول توسط نور یا گرما تحریک شوند، قادر هستند به حالت اولیه خود بازگردند که با این کار گرما آزاد می‌کند. شاید این پدیده برای ساخت پیل خورشیدی چندان کارا نباشد، اما در صورت استفاده در نقاطی که به انرژی گرمایی نیاز است، ابزار مفیدی خواهند بود.

این گروه تحقیقاتی از سه سال قبل کار روی این پژوهش را با شبیه‌سازی کامپیوتری آغاز کردند و سپس وارد فاز عملیاتی و آزمایشگاهی شدند. یکی از چالش‌های پیش روی محققان این بود که باید مولکول‌های آزئوبنزن را با دانسیته بالا کنار هم قرار داد تا بتوان انرژی مورد نظر را درون آن ذخیره کرد که این کار دشواری‌هایی در پی داشت.

به گفته این محققان، ما در حین کار روی این ایده موفق به کسب نتایج جالبی شدیم، به طوری که در نهایت توانستیم به نصف دانسیته‌ای که پیش از این توسط کامپیوتر شبیه‌سازی شده بود، برسیم. این دستاورد موجب شد تا انرژی گرمایی بدست آمده بسیار بیشتر از حالتی شود که مولکول‌ها متراکم نشده‌اند. برهمکنش‌ میان آزئوبنزن و نانولوله‌کربنی موجب افزایش کارایی این پیل می‌شود به طوری که بر اساس شبیه‌سازی‌ها، نانولوله‌ی کربنی باید موجب افزایش 30 درصد انرژی ذخیره‌شده شود اما در عمل این رقم به 200 درصد افزایش می‌یابد.