با لحاظ كردن بندهای بيانیه لوزان، ایران قادر به تأمین سوخت نیروگاه بوشهر در داخل نیست

سرویس علمی صنعت برق: یكی از دغدغه‌های اصلی متخصصان هسته‌ای و مسئولان صنعت برق كشور در قبال مذاكرات هسته‌ای ايران و كشورهای عضو 1+5، امكان تولید سوخت مورد نياز نيروگاه بوشهر و سوخت مورد نياز برای نيروگاه‌ در دست احداث دارخوين است.

پيش از اين و در دور قبل مذاكرات، "برق‌نيوز"در گفت‌وگو با يكی از اعضای كميسيون امنيت ملی به بررسی خطوط قرمز ايران در قبال ميزان غنی سازی پرداخته بود.

محمدصالح جوکار در اين رابطه گفته بود: در حال حاضر 190 هزار سانتریفیوژ خط قرمز ماست و در آینده نیز نیاز علمی و صنعتی کشور، حد غنی‌سازی ما را مشخص می‌کند نه زورگویی غربی‌ها.

وی با اشاره به گمانه‌زنی‌های رسانه‌های غربی درباره محدود كردن تعداد سانتريفیوژهای كشور نيز گفت: آنچه به عنوان پیشنهادات غربی‌ها درباره تعداد سانتریفیوژها در رسانه‌های خارجی مطرح می‌شود، کفاف نیروگاه بوشهر را هم نمی‌دهد؛ چه برسد به اينكه بخواهيم فعاليت جديدی را در بحث هسته‌ای آغاز كنيم.

برای تولید 190 هزار سو به چند سانتريفیوژ نياز داریم؟

به گزارش برق نيوز،‌ در همين رابطه ابراهیم کارخانه‌ای،‌ مسئول كميته هسته‌ای مجلس شورای اسلامی گفت: براساس اعلام مسئولین، مقام معظم رهبری سوخت مورد احتیاج کشور را 190 هزار سو اعلام کردند که برای تأمین آن با لحاظ کردن توان جداسازی 1.2 سو به ازای سانتریفیوژهای نسل یک (IR1) که در بیانیه لوزان به مدت 10 سال صرفاً مجاز به استفاده از این نوع سانتریفیوژ شده است، به تعداد 158 هزار عدد و با توان جداسازی 3 سو به ازای سانتریفیوژهای نسل 2 (IR2) که در حال حاضر در سالن S8 نطنز یک‌هزار عدد از آنها مستقر شده و براساس بیانیه صادره باید برچیده شود، به تعداد حدود 63 هزار سانتریفیوژ در سال نیاز دارد.
 
وی افزود: با استفاده از سانتریفیوژهای نسل‌های بالاتر (IR4, IR5, IR6, IR7, IR8) با توان جداسازی بالا، تعداد سانتریفیوژهاي لازم به شدت کاهش می‌یابد، به طوری که در IR8 با توان جداسازی 24 سو برای تأمین 190 هزار سو غنی‌سازی تنها حدود 8 هزار سانتریفیوژ در سال مورد نیاز ماست.
 
رئیس کمیته هسته‌ای مجلس اضافه کرد: بر این اساس، استفاده از سانتریفیوژها باید به گونه‌ای باشد که پس از اتمام قرارداد با روسیه طی سال‌های آینده، جمهوری اسلامی ایران قادر به تأمین 190 هزار سو غنی‌سازی باشد.

اين در حالی است كه دكتر جوكار درباره قرارداد ايران و روسيه برای تأمين سوخت نيروگاه بوشهر با اشاره به 8 سال باقي مانده از آن گفت: مسئولان باید به فکر جایگزین کردن توان داخلی در تأمین سوخت این نیروگاه باشند.
 
عدد 5000 بِانيه لوزان مورد قبول نيست و بايد اصلاح شود

در بخش ديگری از اين گفت‌وگو، ابراهيم کارخانه‌ای با اشاره به بیانیه لوزان كه در آن ايران به مدت 10 سال صرفاً مجاز به استفاده از سانتریفیوژهای نسل یک به تعداد ثابت 5 هزار عدد است، تأكيد كرد: از آنجا که تأمین سوخت نیروگاه بوشهر به میزان 150 هزار سو در سال اتمام قرارداد نیازمند سالانه 125 هزار سانتریفیوژ نسل یک و یا 50 هزار سانتریفیوژ نسل 2 است، لذا با این محدودیت شدید که اعمال شده، تأمین سوخت موردنیاز این نیروگاه هرگز محقق نخواهد شد.

وي افزود: برنامه غنی‌سازی در سطح غیرصنعتی باقی خواهد ماند و این در حالی است که قرارداد دو نیروگاه دیگر با روسیه منعقد شده و قرار است یک واحد آن ظرف 10 سال آینده به بهره‌برداری برسد.

در همين رابطه جوكار عضو كميسيون امنيت ملی مجلس نيز گفت: اینکه ایران از همه نسل‌های مختلف ماشین‌های غنی سازی هسته‌ای داشته باشد یا نداشته باشد، موضوعی است که به خود ما مربوط است و 1+5 نمی‌تواند درباره آن تصمیمی بگیرد.
 

با توجه به بيانيه لوزان در سال 1400، 12 تن كمبود اورانيوم خواهيم داشت

رئیس کمیته هسته‌ای مجلس همچنين افزود: از سوی دیگر با توجه به اینکه سوخت موردنیاز نیروگاه بوشهر حدود 30 تن در سال است، با لحاظ کردن 10 تن ذخیره غنی‌سازی موجود و انباشت تولیدات 5 هزار سانتریفیوژ نسل یک طی 7 سال آینده به میزان حدود 7 تن، جمهوری اسلامی ایران حتی پس از اتمام قرارداد با روسیه در سال 1400 نه تنها قادر به تأمین سوخت نیروگاه بوشهر نخواهد بود، بلکه حدود 12 تن اورانیوم نیز کمبود خواهد داشت.
 
دكتر كارخانه‌ای اظهار داشت: تیم مذاکره‌کننده کشورمان باید برای حفظ دستاوردهای هسته‌ای و عزت و اقتدار ملت ایران در تدوین توافق نهایی به گونه‌ای دفاع از حقوق هسته‌ای ملت ایران را به پیش برد که جمهوری اسلامی ایران بلافاصله پس از اتمام قرارداد با روسیه که 7 سال دیگر به پایان می‌رسد، قادر به تولید سالانه حدود 30 تن اورانیوم غنی‌شده زیر 5 درصد برای تأمین سوخت سالیانه نیروگاه بوشهر و افزون بر آن برای تأمین سایر نیازهای کشور از جمله رآکتورهای تحقیقاتی و کاربردی نیز باشد.
 
کارخانه‌ای نمانيده مردم همدان خاطرنشان کرد: در غیر این صورت، فعالیت 5 هزار سانتریفیوژ نسل یک و حتی بسیار بیشتر از آن برای مدت 10 سال هیچ فایده‌ای برای ملت ایران نخواهد داشت.
 
وی در پایان افزود: تیم مذاکره‌کننده باید در توافق نهایی برنامه تحقیق و توسعه را به طور شفاف به گونه‌ای در توافقنامه بگنجاند که با اتمام قرارداد ایران و روسیه، سانتریفیوژهای IR8 بلافاصله به چرخه تولید سوخت وارد شود، که با این اقدام حقوق ملت ایران در چرخه سوخت هسته‌ای حفظ خواهد شد.