خازنهای اولیه دارای دی الکتریکی از جنس کاغذ کرافت و مایع نفوذی آسکارل بودند و تا ظرفیت حدود ۱۰۰ KVAR تولید میشدند که به خازنهای کاغذی معروف بودند. با پیشرفت تکنولوژی و تولید فیلمهای پلاستیکی عایق از جنس پلیپروپیلن، امکان تولید خازن با ظرفیتهای بزرگتر از طریق ترکیب کاغذ کرافت و پلاستیک فوق میسر گردید.