دانشگاه عباسپور در دوراهی ادغام و ابقا

به گزارش سرویس علمی برق نیوز؛  متن کامل این دو گفتگو که در اختیار برق نیوز قرار گرفته به شرح زیر است:

 
گفت و گو با دکتر نعمت حسنی:  آیا بهشتی بشویم بهتر است؟ 
 
تجمیع دانشگاه بهانه ای شد تا نزد دکتر حسنی، ریاست دانشکده مهندسی آب و محیط زیست برویم و نظرات ایشان را در رابطه با این تجمیع و همینطور مسائل دیگر کشور جویا شویم. ایشان هم با روی باز از این موضوع استقبال کردند. دکتر نعمت حسنی علاوه بر مسائل فنی و مهندسی در حوزه ی علوم انسانی نیز دارای تالیفات، سخنرانی ها و مصاحبه هایی هستند. آنچه در پی می آید حاصل گفتگوی ما با ایشان است. 
 
اولین سوال اینکه در بحث تجمیع دانشگاه صنعت آب وبرق اطلاع رسانی خیلی ضعیفی صورت گرفت وبه نوعی از بازه زمانی اواخر دولت دهم، انتخابات ریاست جمهوری وهمچنین تعطیلی دانشگاه استفاده شد که این قضیه درسکوت خبری پیش برود وعده ای معتقدند چون کار کارشناسی در این رابطه صورت نگرفته بود، مسئولین چنین سیاستی را در پیش گرفته بودند نظرشما در این رابطه چیست؟ آیا مسئولین این سیاست را عامدانه پیش گرفته بودند؟ 
 
باید ابتدا به تاریخچه مسئله نگاه کنیم. همانطور که می دانیددانشگاه صنعت آب وبرق شهید عباسپور قبل از انقلاب به عنوان مرکزآموزشی برق وجود داشته است. مطمئن نیستم اما فکر میکنم اساس وبنیادش را آمریکایی ها گذاشتند. بعد از انقلاب به مجتمع سازندگی وآموزش شهید عباسپور تبدیل شد. من هم از مهر سال 64 به این مجموعه ملحق شدم وبا توجه به اینکه وزیر نیرو که دکتر عباسپور بودند، در انفجار حزب جمهوری [اسلامی] به شهادت رسیدند اسم اینجا را شهیدعباسپور گذاشتند. اسم مجتمع باقی ماندو ما دوره های کوتاه مدت وهمینطور بلند مدت مدرک معادل در اینجا برگزار می کردیم، تا اینکه مرحومدکتر تقی ابتکار پدر خانم دکتر ابتکار[معاون رئیس جمهور وریاست سازمان محیط زیست]مبحثی به نام علمی کاربردی درست کردند (البته نه به عنوان علمی کاربردی که امروز هست) یعنی ما دانشگاه هایی داشته باشیم که کاربردی باشند. اتفاقا من هم عضو کارگروه مربوطه شدم. کار تاجایی پیش رفت که [مجتمع شهید عباسپور] تبدیل شد به دانشکده صنعت آب وبرق شد و مجوزهای لازم را برای دوره های بلند مدت از وزارت علوم کسب کرد. همین دوره های تاسیسات آبی، آب وفاضلاب، بهره برداری از سد و شبکه و هفت- هشت دوره دیگر. [همین مورد] را ما در شهرستان ها داشتیم که مجتمع های شهرستانها هم به آموزشکده تبدیل شدند. سال 82 کار ادامه داشت تا اینکه در زمان آقای خاتمی و وزارت آقای دکتر توفیقی[وزیر وقت علوم، تحقیقات و فناوری] دانشکده به دانشگاه صنعت آب وبرق تبدیل شد و بعد در سال 84 هم هیئت ممیزه وزارت علومی مستقر شد. قبل از آن، شورای اداری گفته بود که دستگاه های اجرایی نمی توانند دانشگاه داشته باشند وحداکثر آموزشی که می توانند ارائه بدهند تا مقطع کاردانی است.  
 
دولت همیشه با دستگاه های اجرایی که دانشگاه داشتند از لحاظ بودجه، دایره ی اختیارات و. . مشکل داشت. این موضوع همیشه دامن گیر دانشگاه شهید عباسپور هم می شد. دانشگاه شهید عباسپور تا به حال بیش از سه - چهار اساسنامه عوض کرده است. دانشجوها می آیند، فارغ التحصیل می شوند ومی روند اما آنهایی که می مانند کارمندان واعضای هیئت علمی هستند که این سختی ها را تحمل کرده اند. البته دانشجوها هم محرومیت های خاص خود ناشی از سرگردانیها را چشیده اند.  
 
یک زمان دانشگاه تحت اختیار وزارت نیرو بود وبخش اعظم پولی که باید می داد از طریق توانیر بود. یعنی بخش آب و آب وفاضلاب تقریبا هیچ کمکی به دانشگاه نمی کردو آن مبلغ هم در حدی بود که دانشگاه بتواند حقوق اساتید وکارمندان و هزینه های دانشجویان و امکانات اداری خود را پرداخت کند در حالیکه اینجا گسترش پیدا کرده بود و دوره های کارشناسی ارشد ودهها آزمایشگاه وکارگاه به مجموعه اضافه شده بود ووزارت علوم هم بودجه ی خاصی به دانشگاه نمی داد، مگر اینکه اینجا هم به دانشگاهی مانند دانشگاه های دیگر تبدیل می شد که بر اساس سرانه دانشجو به آن پول بدهند وما چون تعداد دانشجوهایمان هم زیر دو هزار نفر وکم بود پول آنچنانی نمی-شد. بنابر این خواسته هایی که وزارت نیرو داشت مبنی بر اینکه دانشجوی کارشناسی ارشد و دکترا در اینجا تربیت بشوند، نیازمند کار تحقیقاتی است و جایی کار تحقیقاتی انجام می شود که پول باشد. کما اینکه الان هم این مشکل وجود دارد. یعنی اینکه تحقیقات بدون پول امکانپذیر نیست. زمانی که به من پیشنهاد دادند که به دانشگاه شریف بروم که مرحوم دکتر برقعی و سایر دوستان این پیشنهاد را دادند. من گفتم در عباسپور می مانم و از عباسپور، شریف می سازم. ولی بعدها دیدم مشکلات آنقدر زیاد است که به این سادگی قابل حل نیست، چرا که دانشگاه در جایگاه درست خود نیست. حالا شما ممکن است دانشگاه نفت را مثال بزنید که در حال حاضر به کار خود ادامه می دهد. اما دانشگاه نفت هم در حال حاضر غیرقانونی سرپا ایستاده است. دانشگاه نفت یک دانشگاه استثنایی است. حتی در زمان آقای مهندس زنگنه در دانشگاه تهران انستیتو نفت را تاسیس کردند و مهندس زنگنه می گفتند این مساله را به وزارت علوم ببریم. در کشور های دیگر هم همینگونه است. در همکاری بین صنعت و دانشگاه، دانشگاه در وزرات علوم است. ممکن است دانشگاه خصوصی وجود داشته باشد. اما اینکه هر دستگاهی برای خودش دانشگاه داشته باشد تقریبا تجربه ای کم نظیر در دنیا است. حالا اگر نخواهیم بگوییم اصلا نداریم.  
 
بنابر این به طور کلی میخواهم بگویم دانشگاه صنعت آب و برق با هر تحولی که در دولتها میشده همیشه مثل قایقی در دریا بود که هر موجی می آمد، همه میگفتند داریم غرق می شویم. برای  نگهداری همین 70هکتار زمین هم ما مشکل داشتیم و بودجه های در نهایت چند میلیاردی به مسائل حقوق پرسنل و فضای سبز و کمی هم امکانات متوسط دانشجویی تخصیص داده می شد و دیگر مبلغی برای رشد و توسعه باقی نمی ماند.  
 
یکبار این مسئله پیش آمد که دانشگاه خواجه نصیر و عباسپور تجمیع شوند. پیشنهاد من این بود که دانشگاه جدیدی به نام «صنعتی تهران» ایجاد شود و توجیهات آن را نیز نوشتم و همه ی کارهای آن نیز انجام شد منتهی برخوردهایی که از طرف دانشگاه خواجه نصیر شد به نظر من مقداری صادقانه نبود و آنها به تغییر اسم «صنعتی تهران» تن ندادند والبته آنها هم یک سری خواسته داشتند که ما حاضر نبودیم بپذیریم و در جلساتی هم که در نزد وزیر وقت علوم و معاونین ایشان برگزار شد حق را به ما دادند. در این قضیه فشاری روی ما بود که شما با هزار و خرده ای دانشجو نمی توانید بودجه ای داشته باشید که خودتان را اداره کنید و بعد پنج دانشگاه صنعتی در تهران یعنی شریف، امیرکبیر، خواجه نصیر، علم و صنعت و عباسپور توجیه ندارد و سیاست ادغام باید جلو برود. ما خودمان طرفدار استقلال دانشگاه بودیم و اصلا برگشت به وزارت نیرو هم کار عقلایی نبود و خلاف قانون بود و آن قضیه منتفی شد. شورای اداری دستور العملی نوشته بود که پژوهشگاه نیرو، موسسه تحقیقات آب به عباسپور ملحق شوند که با اختلاف بین مسئولین داخل وزارت نیرو و برخوردهای تهاجمی خواجه نصیر این قضیه منتفی شد و حتی خود ما پیشنهاد دادیم که اگر قرار است به صورت غیر منطقی دانشگاه عباسپور با دانشگاه خواجه نصیر یکی شود همان بهتر که موسسه آب و پژوهشگاه نیرو در این تجمیع نباشد، که اگر وزارت نیرو چیزی می خواهد از دست بدهد فقط دانشگاه عباسپور باشد. در نهایت دانشگاه عباسپور در بدنه وزارت علوم باقی ماند. تا اینکه بحث دانشگاه شریف پیش آمد. یک جلساتی با دانشگاه شریف برگزار کردیم و آنها هم ابراز تمایل کردند و همین طور دانشگاه تهران، امیر کبیر و دانشگاه شهید بهشتی. من بعد از خواجه نصیر در جریان تغییر و تحولات نبودم و واقعیت هم این بود که هر وقت مسئله ای پیش می آمد می گفتند که آقای فلانی بیا به عنوان نماینده دانشگاه همراه با تیمی که از دانشگاه می رود در جلسات شرکت کن. تا جایی که روزی به من گفتند شورای گسترش موضوع تجمیع با بهشتی را تصویب کرده است و این کار به صلاح دانشگاه است. اولین سوال من این بود که به چه دلیل؟ کدام کار کارشناسی صورت گرفته؟ چون من فکر میکنم دانشگاه مستقل باشد بهتر است، به دانشگاه بهشتی هم ملحق بشویم خوب است. اما چه جمع بندی صورت گرفته است؟ آیا براساس علایق افراد پیش رفته اید؟ سلایق افراد مهم نیست، افراد می روند. آنچه که مهم است صلاح صنعت آب و برق است. چون بالاخره دانشگاه شهید عباسپور در صنعت آب و برق دانشگاه مطرحی است. اما با جلساتی که خود من با مسئولان وزارت نیرو، علوم و مسئولین بهشتی داشتم روی این قضیه کار کردم و گفتم من نظرم همان است که اعلام کرد که اگر دانشگاه مستقل باشد بهتر است. اما با نگاهی به سیر دانشگاههای ژاپن، چون دو سال و نیم استاد دانشگاه کوبه ژاپن بودم و از طرفی با مسئولین داخل کشور از نظر اقتصادی و برنامه ریزی مشورت کردم. هر دو دسته می گفتند آینده به سمت تجمیع می رود. نه فقط ادغام دانشگاه ها، بلکه خیلی از چیزهایی که هزینه بر است نیز با هم تجمیع و یا درهم ادغام میشوند. در حال حاضر حدود 300 دانشگاه ژاپن در حال کاهش است و همین طور با هم ادغام می شوند. این مسئله خاصیت اقتصاد ریاضتی است. منتهی ما از سیاست اقتصادی هم بگذریم در حال حاضر جمعیت ژاپن 20 سال است که همان 125 میلیون باقی مانده است. این مسئله برای این نیست که نرخ زاد و ولد و مرگ و میر با هم برابر شده بلکه سن ژاپنی ها در حال افزایش است. من یادم می آید زمانی که استاد دانشگاه کوبه بودم بعضی مدارس ابتدایی به دلیل آن که بچه نبود تعطیل می شدند. این مسئله را در ایران و در کنکور لیسانس داریم و متقاضیان از تعداد صندلی ها کمتر هستند. ما پیام نور، دانشگاه آزاد و مانند اینها را ایجاد کردیم، در حالی که به دلیل کمبود دانشجو دانشگاه آزاد در حال تعطیلی بعضی از واحد های خود است و ملت هم کمتر به سمت دانشگاه های پیام نور می روند. دانشگاههای دولتی هم کم کم با کمبود دانشجو روبرو خواهند شد. پس ما در آینده با توجه به مشکلی که در رشد جمعیت وجود دارد روند کم شدن دانشجو را خواهیم داشت. مقام معظم رهبری هم دائم روی این مسئله تاکید می کننند که جمعیت بالا برود تا متوسط سن جمعیت کاهش پیدا کند. پس با توجه به این مسئله، ما باید دانشگاه ها را تجمیع کنیم که سرانه آموزش به صرفه باشد. ما در دنیا دانشگاهی داریم که 70 هزار دانشجو دارد. کمبود نسل باعث گران شدن سرانه آموزش می شود. بدون شک دانشگاه خواجه نصیر نیز در آینده ادغام می شود و باید صنعتی شریف، امیر کبیر و علم و صنعت هم تعیین تکلیف شوند. وگرنه دلیلی ندارد که ما در تهران چندین دانشگاه داشته باشیم که مانند هم عمل می کنند. ولی دانشگاه شهید بهشتی و تهران چون دانشگاههای جامعی هستند باقی خواهند ماند.  
 
بنده خودم وزارت نیرویی بودم و الان هم خودم را وزارت نیرویی می دانم و تا زمانی که زنده باشم وزارت نیرویی هستم. چون عمرم را در صنعت آب و برق گذاشتم. اما آیا خدمت کردن من باید در دانشگاهی باشد که تعداد دانشجوی آن کم است و کسی آن را نمی شناسد؟! در رده بندی ها امتیازاتی به دانشگاه عباسپور می دهند که غیرقابل باور است. مثلا کسی می گفت به دانشگاه شریف امتیاز هزار داده اند و به شهید عباسپور امتیاز یک، اینها قابل قبول نیست. اما اینکه در تهران هم این دانشگاه را نشناسند باز هم برای ما مسئله ای نیست؛ ما با اینها ساخته ایم. اما صلاح صنعت آب و برق چیست؟ اگر به یک دانشجوی تراز خوب بگویند دوست داری دانشگاه شهید بهشتی، آب و برق بخوانی و یا دانشگاه شهید عباسپور، مسلما دانشگاه شهید بهشتی را انتخاب می کند. یعنی برند دانشگاه، سرمایه بهتری را برای آب و برق جذب می کند. من یک عباسپوری هستم ولی نمی توانم پا روی این قضیه بگذارم که برند بهشتی بالاتر از عباسپور است. من همین اخیرا شنیدم که وزارت نیرو آگهی استخدام از میان دانشجویان دانشگاه شریف، امیرکبیر و علم و صنعت داده است. این نشان می دهد که وزارت نیرو می خواهد از دانشگاه های با برند بهتر استخدام کند. پس اگر دانشجویان ما دانشجوی شهید بهشتی باشند برای استخدام آنان بهتر خواهد شد. بالاخره دانشگاه شهید بهشتی دانشگاه دوم کشور است.  
 
ما می خواهیم کار تحقیقاتی کنیم، دستگاه بخریم و غیره. اما آیا با 16 میلیارد تومان می خواهیم دستگاه بخریم؟! با این پولها می خواهیم آزمایشگاههای خودمان را تجهیز کنیم ودانشجوی دکتری تربیت کنیم؟! دانشجویی که نه کامپیوتر درست وحسابی ندارد تا کارهای تحقیقاتی خودش را انجام دهد و نه می تواند از مجلات تحقیقاتی استفاده کند. یعنی از هر نظر محرومند. وزارت نیرو عملا قانونی ندارد که اگر دانشگاه مستقل و زیر نظر وزارت علوم باشد به عباسپور پول بدهد. سالهای گذشته  توانیر می گفت، قانون به ما اجازه نمی دهد که به شما پول بدهیم ما فقط به مساجد و چیزهای مانند این می توانیم پول بدهیم. تا اینکه بنده حقیر و رئیس وقت دانشگاه رفتیم پیش نمایندگان مجلس و یک مصوبه گرفتیم تا توانیر بتواند کمک کند. آن هم فقط چند میلیارد بود. با این پول ها مشکل آزمایشگاه ها و کارگاه های ما حل نمی شود. ما برای تحقیقات دکتری و فوق لیسانس پول خیلی زیادی نیاز داریم و وزارت نیرو هم این پول را نمی دهد و ندارد که بدهد. وزارت علوم هم نمی تواند. شما وقتی می روید دانشگاه بهشتی می بینید حدود 220 میلیارد بودجه دارد که 80 میلیارد آن را خودش درمیاورد و 140 میلیارد آن را از بودجه عمومی می دهند. فرض کنید که این پول را بدهند. دانشگاه بهشتی یک سری دانشکده های علوم انسانی دارد؛ اینها که آزمایشگاه و کارگاه ندارند. این رشته های فنی هستند که پول زیادی لازم دارند. یعنی پردیس شهید عباسپور یا همان مجموعه ی دانشکده های فنی شهید عباسپور بیشترین سهم را در بودجه می خواهد. پس شما سر انگشتی هم حساب کنید از این 140 میلیارد تومان حداقل 40 میلیاردش باید به اینجا داده شود.  
 
آقای دکتر در بحث بودجه سال 93 که توسط دولت به مجلس تقدیم شده ردیف بودجه مستقلی برای پردیس شهید عباسپور تعریف نشده است.  
 
حالا من توضیح خواهم داد. این پولی که برای آزمایشگاه و کارگاه خرج خواهد شد اینها می خواهند برای صنعت آب و برق کار کنند. دانشگاه شهید بهشتی می خواهد 40 میلیارد بدهد اما اینطرف 16 میلیارد، اصلا با همدیگر نمی خوانند. از آنطرف دانشجوهای بهتری هم جذب می کند. نه اینکه بخواهم بگویم دانشجویان ما دانشجویان ضعیفی بودند. ما دانشجویان بسیار خوبی داشتیم، ولی آنها  دانشگاه عباسپور انتخاب اولشان نبوده. ولی وقتی دانشگاه عباسپور داخل دانشگاه بهشتی باشد اینبار دانشجوی عباسپور با کمال میل انتخاب اولش عباسپور خواهد.  
 
در مورد بودجه مستقل، این موضوع مهمی نیست. مثلا قبلا هم نامه زده بودند. اما اینکه دولت قبول می کند یا نه، بحث های قانونی است. مثلا یکی از بحث هایی که ما داشتیم این بود که عباسپور هیئت امناء مستقل داشته باشد. اما آیا قانون اجازه می دهد که پردیس، هیئت امناء مستقل داشته باشد؟ این به قانون مربوط است، اگر قانونی باشد دانشگاه شهید بهشتی می گوید من با هرچیزی که قانونی باشد موافقم؛ اصلا وزیر نیرو هم رئیس آن هیئت امناء باشد، ولی اگر قانون اجازه ندهد چی؟! بودجه مستقل، هیئت امناء مستقل، هیئت ممیزه مستقل و مانند اینها خواسته هایی است که ما داریم اما باید قانون اجازه بدهد.  
 
 اساتید ما یک عده می گویند برگردیم به وزارت نیرو اینها افرادی هستند که یا بازنشسته شده اند و یا در شرف بازنشستگی هستند. بسیار هم آدمهای خوبی هستند و ما برای آنها ارزش و احترام قائل هستیم. یک عده هم مانند من که می گفتند و یا می گویند مستقل بمانیم؛مستقل بمانیم بهتر است. ولی خوب حدود 60 الی 70 درصد هم با توجه به امضاهایی که جمع شده و یا صحبتهایی که می کنیم، می گویند بهشتی باشد بهتر است. به خصوص اساتید جوان که می آیند و یا اساتیدی که هفت، هشت سال است که اینجا هستند می گویند بهشتی باشد ما دیگر آن قایق نیستیم. ولی همه ما دوست داریم به صنعت آب و برق خدمت کنیم. وزارت نیرو چی از ما می خواهد؟ ما آن کار را انجام می دهیم و اگر وزارت نیرو ما را قبول دارد بیاید با ما قرارداد ببندد. ما برای آنها آموزش می دهیم، پژوهش انجام می دهیم و. . .  
 
دانشجویانی که الان درس می خوانند بدون شک بالای هشتاد-نود درصد تمایلشان این است که مدارکشان را از دانشگاه شهید بهشتی بگیرند که دانشگاه برند بالاتری است. حالا امکان دارد ده درصد بگویند نه، عباسپور بهتر بود. ولی فارغ التحصیلان ما 80-90 درصد می گویند بهشتی نشود، چون هویت خودشان را از دست می دهند. خوب این راه دارد و راهش هم این است که این 5000 مدرکی که ما دادیم را تبدیل کنند به دانشگاه شهید بهشتی، پردیس فنی و مهندسی شهید عباسپور. تکلیف روشن می شود که اینجا همین دانشگاه شهید عباسپور است که دانشگاه شهید بهشتی شده است، آنها هم از خدا می خواهند.  
 
بعضی دوستان این نظر را مطرح میکنند که تا وقتی شما قدیمی ها هستید، مانند دکتر حسنی و دکتر نیک روش و غیره، ما خیالمان راحت است که پردیس فنی و مهندسی شهید عباسپور، آب و برقی می ماند. اگر عمری باقی بماند ممکن است من 15 سال دیگر در دانشگاه باشم. خوب سوال ما اینجاست آقای وزیر نیرو تا کی وزیر می مانندکه می گویند " من عباسپور را میخواهم". اگر ما اینجا را مستقل کنیم، از کجا معلوم ایشان را استیضاح نکنند. معاون ایشان هم همینطور! مگر نفرات قبل از ایشان که این توافق ها را امضاء کردند وزیر نیرو نبودند. پس نمیشود روی این حرفها حساب کرد. بعضی از دوستان ما رفتند با روزنامه ها به نام شورای صنفی و مانند اینها صحبت کردند. این دوستان را ما روی چشمانمان میگذاریم اما دیگر شورای صنفی به نام شورای صنفی عباسپور وجود ندارد. دیگر قانونا نمی توانید جایی مصاحبه کنید و بگویید من شورای صنفی عباسپور هستم. مسئله دیگر تمام شده است. اگر مسئله رای هم در شورای صنفی باشد باید با تمام آن صنف مشورت کنیم، بعد موضوعی را مطرح کنیم. حالا این حرف ها را گفته اند. من محتوای مصاحبه ها را که میخوانم دائم میگویند: وزیر مخالف است، به ضرر صنعت آب و برق است. اما استدلالی در کار نیست. من برای شما تک به تک استدلال کردم.  
 
آقای دکتر استدلالی که گاها مخالفان می آورند این است که با توجه به تغییرات صورت گرفته در سیلابس رشته های عمران، مکانیک و برق, دوری از صنعت کم کم در حال رخ دادن است و برخی از دروس، آزمایشگاه ها و کارگاهها حذف شده است و سیلابسی مانند سایر دانشگاه ها که در فضای تئوریک قرار دارند به دانشجویان جدید آموزش داده می شود و با سیلابس جدید در رشته های به خصوص برق و مکانیک بسیاری از کارگاه ها عملا بلاستفاده می مانند.  
 
این مسئله که دانشگاه با صنعت ارتباطش ضعیف است در سالهای قبل هم مطرح بوده و ما همیشه یکی از ایراداتی که به دانشگاه ها از جمله عباسپور میگرفتیم همین بوده است. این یک مسئله کلی است که باید حل شود. ربطی به ادغام یا به تعبیر درست تر تجمیع ندارد. چون بهشتی جز یک یا دو رشته تقریبا رشته فنی نداشته است و اینجا پردیس فنی بهشتی شده است. درخود دانشگاه عباسپور هم که نگاه کنید برخی از افراد ارتباط خوبی داشته اند. مثلا 10 الی 20 درصد از اعضای هیات علمی با وزارت نیرو بودند. حال باید پرسید مثلا دانشگاه های دیگر مثل صنعتی شریف، پلی تکنیک، علم و صنعت، خواجه نصیر و تربیت مدرس برای وزارت نیرو کار انجام نداده اند و فقط عباسپور با وزارت نیرو مرتبط بوده است؟ این حرفها بیشتر جنبه شعار دارند. مگر وزارت نیرو با دانشگاه شریف کار نمی کند؟ یکی از دردهایی که ما داریم همین است که بعضی از مسئولین وزارت نیرو  ما را خرده حساب میکنند. میگویند تا وقتی شریف و پلی تکنیک هست ما نمی آیبم با عباسپور قرارداد ببندیم و شما خیلی از اعضای خودتان را از دانشگاههای دیگر آورده اید. مگر فقط فارغ التحصیلان دانشگاه ما در وزارت نیرو هستند ؟ فارغ التحصیلان دانشگاه های دیگر نیستند؟  
 
مثلا اعضا موسسات تحقیقاتی ؟  
 
بله. شما باید بروید در دل قضایا، نه تنها در وزارت نیرو بلکه تحقیقات دیگر مثل سلولهای بنیادین و غیره را دانشگاه ها انجام میدهند و درست است که ارتباط صنعت با دانشگاه مشکل دارد. اما نه اینکه اصلا نیست. اگر امروز وزارت نیرو عباسپوری را داشته باشد که 2000 نفر دانشجو دارد و کسی هم حسابش نمی کند بهتر است یا 5000 دانشجو در دانشگاه شهید بهشتی را؟  
 
در این مصاحبه ها که اینچنین استدلالی نبوده، اما دلیلش همین هاست. آقای وزیر نیرو یک همچین حرفی زده اند. ایشان معصوم که نیستند. ایشان وزیر هستند ولی بالاتر از قانون نیستند. ایشان یک وزیر هستند و وزیر علوم هم یک وزیر. من آقای دکتر چیت چیان را از قبل از انقلاب و دانشگاه امیرکبیر می شناسم. بسیار آدم درست و دلسوزی است. امکان دارد کسانی به ایشان اطلاعات نادرست داده باشند. در عین حال اساس فرمایش ایشان مبنی اینکه که عباسپور را به دل صنعت آب و برق بازمیگردانیم بسیار متین و اصیل است. باید روش تحقق آن را بررسی و بهترین راه حل را انتخاب کرد. اینکه مستقل باشیم یا دردانشگاه شهید بهشتی در وزارت نیرو، هر راه که مناسب تر باشد، همه می توانند به معنای حضور عباسپور در دل صنعت آب و برق و وزارت نیرو باشند. لیکن باید به شرایط روز، سیر تحولات اقتصادی، اجتماعی، قوانین و ضوابط توجه جدی نمود.  
 
ما میخواهیم در صنعت آب و برق باقی بمانیم، ولی این بدین معنا نیست که دانشگاه شهید عباسپور تنها اگر مستقل بماند چنین موضوعی تحقق پیدا میکند. در حال حاضر مشکل صنعت آب و این است که حرفش یکی نیست و سخنگو ندارد. حرفهای مختلف میزنند. وزارت خانه یک حرف، توانیر یک حرف، آن یکی میگوید ما کاری نداریم، دیگری می گوید بهشتی باشد بهتر است. سوال این است که اگر اینجا بهشتی بشود، وزارت نیرو چه ضرری میکند؟ آیا رئیس دانشگاه بهشتی میگوید من تابع وزارت نیرو نیستم و با وزارت نیرو قرارداد نمی بندم؟ وزارت نیرو به عنوان متولی صنعت آب و برق از دانشگاه شهید بهشتی چه چیزی خواسته که دانشگاه گفته من همکاری نمی کنم. اینقدر میگویند مستقل بشود، وزارت نیرو چه چیزی میدهد ؟ آیا پول میدهد ؟ با کدام تضمین؟ 
 
من سالها در عباسپور زحمت کشیده ام و به مرحوم دکتر برقعی گفتم، اگر من رفتم و عباسپور را شریف کردم حساب است. من نمی خواهم نان  اسم دانشگاه را بخورم. ولی به خاطر اینکه اینجا بی قانون بود و قانون درستی حاکم نبود، بنده حقیر را که استادیار دانشگاه کوبه بودم و 16 ژورنال پیپر داشتم در حالی که سال 82 دانشیار بودم، در سال 88 تبدیل به استادیار کردند. در کجای دنیا چنین کاری را انجام میدهند ؟ من مهم نیستم، شخص مهم نیست، سیستم مهم است. من صبوری کردم. هنوز هم صبورم. ولی در حق سایر عزیزان هم این اجحاف ها صورت گرفته است. ما در تمام این ده سال حتی یک استاد هم نساختیم. دانشیار هم بسیار اندک. در حالی که بعضی از اساتید ما سالهاست از استادی هم بیشتر امتیاز دارند. یکی از اساتید دانشکده مکانیک امتیازاتش از درجه استادی بسیار بالاتر بوده است. سیستم درستی در مدیریت عباسپور حاکم نیود. ضعف مدیریتی یکی از مهمترین عواملی بود که دانشگاه را امروز به این نقطه رسانده.  
 
مهم محتوا است، چه دانشگاه بهشتی و چه دانشگاه عباسپور، ما همه برای ایران کار میکنیم و مهم سرافرازی کشور ماست وصنعت آب و برق کشور. ما حتما حرف دکتر چیت چیان را تحقق خواهیم بخشید و کاری خواهیم کرد که عباسپور در دل صنعت آب و برق برای همیشه بماند. دل اساتید، دانشجویان  و فارغ التحصیلان در هر جایی که باشند با صنعت آب و برق است. شهید بهشتی و شهید عباسپور با هم در انفجار حزب جمهوری اسلامی به شهادت رسیدند. همه هم قبول دارندکه دکتر عباسپور جزو پیروان شهید بهشتی بود. حالا هم اتفاقی نیافتاده است، تحت اسم هر شهیدی باشیم، بالاخره همه نام شهداست.  
 
 به رئیس دانشگاه بهشتی هم گفتیم که قدر این عزیزانی که در این دانشگاه توربین، بویلر و سد کار کردند و در حال بازنشستگی هستند را بدانید. اینها یک گنجینه هستند. تا زمانی که اینها میتوانند حرف بزنند باید از اینها استفاده کنید و باید به آنها مدارج و حقوق های مناسب بدهید. نگوییم چون اینجا بهشتی شد, چون اینها از فلان جا مدرک دکتری گرفته اند, اینها را نمی خواهیم. این کار درستی نیست. از این افرادی که از نظر کاربردی در سطوح بالایی هستند باید در دانشگاه بهشتی استفاده کنند. اینها در صنعت ارتباطات خوبی دارند و کاملا آن را میشناسند و دانشگاه را هم خوب می شناسند. از طرفی آموزشگاه های ما در تبریز، اصفهان و مشهد نیز بهتر است به دانشگاه شهید بهشتی ملحق شوند. چه بخواهیم چه نخواهیم عباسپور وارد دانشگاه شهید بهشتی بشود، دانشگاه شهید بهشتی وارد صنعت آب و برق می شود حتی در علوم انسانی هم صنعت آب و برقی خواهد شد. 
 
در بحث الحاق چندین بار ساختار دانشگاه عوض شد و در حال حاضر هم ساختار محکم و قطعی تعریف نشده است. معاونینی هم که منصوب شده اند تماما از دانشگاه شهید بهشتی هستند که به نوعی برای کوچکترین کارها باید کسب اجازه کنند. بحث استقلال پردیس که آقای دکتر طهرانچی بارها بر آن تاکید کرده اند را باید چگونه تعریف کنیم ؟ این سرگردانی ساختار دانشگاه را چگونه با ادعای کارشناسی بودن این الحاق توجیه کنیم ؟ 
 
این منطق که بگوییم ما برای آب خوردن هم باید از دانشگاه بهشتی اجازه بگیریم، منطق درستی نیست. معاون مالی و اداری، رئیس دانشکده برق و معاون فرهنگی، کلا همین سه نفر عوض شده اند.  
 
در معاونت فرهنگی و دانشجویی دو معاونت در هم ادغام شده اند.  
 
کلا میخواهم بگویم غیر از این سه نفر بقیه سرجای خودشان هستند. پس اینکه ما بگویم همه را عوض کرده اند، درست نیست. این را هم در نظر بگیرید که رئیس دانشگاه بهشتی فقط قرار نیست جواب عباسپور را بدهد، باید جواب شواری دانشگاه بهشتی را نیز بدهد. آنجا هم اورا مواخذه میکنند.  
 
دانشگاه همان ارتباط را دارد و ما مسئله بودجه را داریم، حالا هرچقدر که بوده، هنوز اختیار آن را داریم. اما دانشگاه شهید بهشتی میگوید، پس از رفع این موانع با سرعت و حجم بسیار بیشتری به عباسپور خواهد رسید. باید مجوز استفاده از بودجه داشته باشد. آنجا هم ذیحساب دارد اما اینکه ما بگوییم که مشکلاتی ایجاد شده؛ مثلا گلستان جای نجم آمده است. خوب اینها پیش می آید تا بخواهد جا بیافتد. اینکه فلانی می گوید ما اجازه بگیریم، میخواهد که سیستم به هم نریزد. مثلا ما اینجا کاری بکنیم بعد برود در سیستم دانشگاه بهشتی نمره بچه مردم را قبول نکنند. پس معاونین صبر می کنند تا بپرسند نه اینکه اجازه بگیرند. به نظر من از الان باید شاهد باشیم که از اساتید عباسپور در سایر قسمت های دانشگاه شهید بهشتی استفاده شود، در پستهای معاونتی، مدیریتی و یا حتی ممکن است در آینده ای نه چندان دور، رئیس دانشگاه شهید بهشتی هم از اساتید عباسپور باشد. اگر ما آدمهای لایق، خدمتگزار، باسواد و با صداقت باشیم چرا بهشتی قبول نکند؟ تابه حال ما اینهمه در شورای دانشگاه شهید بهشتی شرکت کرده ایم. آدم های خیلی متین و منطقی هستند و همواره هم از این تجمیع حمایت کرده اند و اینکه خوب شد که ما با دانشگاه عباسپور یک دانشگاه کامل شدیم و حمایت کامل خود را از وزارت نیرو اعلام می کنیم.  
 
بعد هم آقای وزیر اجازه بدهند که همه نظرات خودشان را بگویند. یک عده صبح تا شب پیش وزیر نباشند و فقط نظرات خودشان را بگویند. حالا اطلاعات درست یا غلط.  لذا پیوندهای جدید را با دانشگاه بهشتی ایجاد کنند که حالا عباسپور جزئی از آن شده است. اگر اینطور به قضیه نگاه کنند از آنطرف هم استقبال می شود و مسائل خیلی زود حل خواهد شد.  
 
قصد نداریم گذشته را شخم بزنیم ولی یکی از دلایلی که برای این الحاق مطرح میشود مشکلات صنفی و آموزشی است که گریبان گیر دانشجویان بوده، جنابعالی هم درجریان این مشکلات هستید. ولی می بینیم در سالهای گذشته وقتی اعتراضات صنفی در دانشگاه ما رخ میداد مسئولین وقت دانشگاه که در حال حاضر هم به کار خودشان ادامه میدهند این اعتراضات را با کمیته انضباطی ومسائل اینچنینی پاسخ میداند. در حالی که همان مدیریت به فعالیت خودش ادامه میدهد و دانشجویان خاطره خوشی از روند مدیریت گذشته دانشگاه ندارند، این دانشجویان را ما باید چگونه توجیه کنیم  که با همان مدیریت قرار است مشکلات حل شود.  
 
ببینید مدیریت که قطعا تغییرات بیشتری خواهد کرد، شکی نیست. مدیریت ها این بار با نگاه دیگری تعیین خواهند شد. از همین عباسپور، فکرنکنید از کره ی مریخ قرار است نفر بیاورند. ثانیا با مسئله صنفی دانشجویان وقتی تعداد دانشجویان بالا برود و دانشگاه بزرگتر باشد راحت تر برخورد می شود. دانشگاه که کوچک باشد انگار تک تک دانشجویان زیر ذره بین هستند. دانشگاه وقتی که بزرگ باشد آزادی که به تشکلها داده می شود بیشتر است. کما این که ما اینجا مسئله ای داشتیم که در اثر یک آتش سوزی که شده بود، بالاخره دانشجویان اشتباه کرده بودند. دیدیم پای اینها به جاهایی باز شده بود که جاهای سختی بود. خیلی راحت رئیس دانشگاه بهشتی رفت آنها را بیرون آورد و مسئله را هم حل کردند. دانشگاه وقتی بزرگ می شود دانشجو راحت تر میشود، چون فعالیتهایش در دانشگاه بزرگ هضم میشود. در عین حال تعداد دانشجویان زیاد میشود. مثلا الان در بحث موسیقی و یا تشکلهای دیگر، شورای صنفی و. . .  از دانشکده های دیگر هم می آیند و وزنه آنها سنگین تر میشود و می توانند بهتر حرف بزنند.  
 
البته شورای صنفی دانشگاه پس از الحال با دانشگاه بهشتی با این توجیه که دانشگاه شهید بهشتی شورای صنفی ندارد فعالیت هایش ظاهرا به حالت تعلیق درآمده است. و یا حتی انجمن اسلامی دانشگاه.  
 
خوب اینها درست می‌شوند  
 
البته آقای دکتر طهرانچی قولهایی داده اند...
 
اینها شاید با دو سه تا قیام و قعود درست بشود. اینکه دانشجویان عباسپور برای خودشان شورای صنفی داشته باشند و یا اینکه در بهشتی شورای صنفی داشته باشیم و یا اینکه هر دوتای آنها را داشته باشیم. فقط چگونگی روند کار باید مشخص بشود. ولی در مجموع من فکر می کنم دانشجو خیلی راحت تر به امکانات بهتری میرسد. دیگر هم فقط دانشگاه فنی نیست.  
 
بعضی صحبت ها از سوی برخی افراد می شود که کرامت دانشجویان و اساتید عضو هیئت علمی دانشگاه عباسپور را هدف گرفته، مانند اینکه دانشگاه عباسپور حق ما بود.  
 
من یک جمله می گویم:إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلاَماً. وقتی می رسیم به حرفهای جاهلانه باید بگوییم سلام. سلام در عربی یعنی خداحافظ. عرب ها وقتی هم دیگر را می بینند می گویند سلام، هم وقتی می خواهند بگویند خداحافظ، سلام می گویند. هرکس ممکن است یک حرفهایی بزند. اما من جسارت نمی کنم، ولی اگر ما هم شروع کنیم به این صحبتها و نسبت به برخی دانشگاه ها و نقاط ضعفشان حرف بزنیم خیلی حرف ها هست. دانشگاه عباسپور با اینکه هیچ حمایتی نداشته، دانشگاه بسیار قوی بوده است. اگر مقایسه کنیم خیلی قوی تر از بسیاری از دانشگاه های دیگر عمل کرده است. دانشجویان آن هم بسیار قوی بوده اند و خودشان را نشان داده اند.  
 
 بحث اقتصاد ریاضتی که در ابتدای گفتگو مطرح کردید و اینکه یکی از راهکارهای اقتصاد ریاضتی ادغام موسسات است. داشتن دید اقتصادی به مسئله دانش و سرانه دانشجو  که در دولت قبل مطرح شد را چقدر میپسندید و اینکه باید با دید اقتصادی به مسئله دانش نگاه کنیم ؟ 
 
علم وقتی پیشرفت کرد که تجاری شد. شما وقتی میخواهید آزمایش بکنید و چیزی بسازید به پول نیاز دارید. ژاپن وقتی پیشرفت کرد که یک مثلث آشتی بین متخصصین، مسئولین و سرمایه گذاران درست شد. در واقع ما باید این را بدانیم که علم بدون پشتیبانی ثروت نمی تواند جلو برود. ولی پول باید با این دید داده شود که این هزینه نیست. آنچه که ما به توسعه دانش بدهیم سرمایه گذاری است. یعنی یک ریال که میگذاریم ده ریال می بریم. انسان ارزش افزوده می آورد. بنابر این سرمایه گذاری در توسعه علم و دانش مقوله انسان سازی است، توسعه و پیشرفت است و تربیت زمینه سازه توسعه است و هزینه محسوب نمی شود. مانند پوشاک و غذا نیست که بگوییم مندرس شد ویا خورده شد. بلکه می گوییم انسان بهتر آمد و وسیله و دید جدیدتری ساخت. دولت محترم باید به این قضیه توجه کند که اگر می خواهد کشور ما توسعه و پیشرفت کند، باید برای مقام علم جایگاه والاتری قائل بشود. نباید بگذارد فوتبالیست ها بیشتر از علما دانشگاهیان، قضات، وزرا و مدیران ارشد درآمد داشته باشند. نباید بگذارد بنگاه داران ماشین و املاک از دانشگاهیان درآمد بیشتری داشته باشند. چون دانشجوی ما انگیزه خود را از دست می دهد. ما باید اینها را حل کنیم تا دانشجوی ما انگیزه پیدا کند. دانشجوهای ما انگیزه مادی ندارند. می خواهند زندگیشان را بچرخانند و عزتشان از بین نرود و به کمترین نیازهایشان پاسخ بدهند.  
 
نگاه اقتصاد ریاضتی با نگاه اقتصاد مقاومتی آیا هم پوشانی دارد و آیا این دو با هم تضاد ندارند؟  
 
اقتصاد ریاضتی برای کشورهای است که تحت هیچ فشاری نیستند و هیچ چیز آنها را تهدید نمی کند. ولی مشکلات بسیاری دارند و بیکاری آنجا بیداد می کند. مثلا در اروپا و در اسپانیا که 26% کل و 52% جوانان بیکارند. بیکاری وقتی از 6% بیشتر باشد فساد، فحشا و جنایت می آورد. این اقتصاد، اقتصاد ریاضتی است. اقتصاد آنها براساس ربا است. ولی ما هم که می گوییم بانکداری اسلامی، بدتر از آنها هستیم. ما برای اینکه نمی توانیم تورم را کنترل کنیم، بانک هایمان به ربا افتاده اند و توجیه میکنیم چون تورم وجود دارد این ربا نیست. مضاربه ضرر هم دارد ولی بانک جرئت ندارد ضرر را حساب کند. ولی وقتی اقتصاد ما مقاومتی است یعنی تحت یک فشاری قرار گرفته ایم. فرق ریاضتی و مقاومتی این است که پول نفت ما را نمی دهند. باید در مقابل دشمنی که به ما فشار می آورد مقاومت کنیم. ولی ریاضتی برای اروپا است. ما هم باید مقاومتی باشیم و هم ریاضتی، بخاطر اینکه ما نسبت به متوسط های جهانی چند برابر انرژی مصرف می کنیم. پس باید ریاضتی عمل کنیم. تحت فشار قدرتها هستیم پس باید مقاومتی برنامه ریزی کنیم.  
 
 باید از شعار دادن و احساسی شدن بپرهیزیم. از خود خواهی هایی که به آنها لباس خیرخواهی و دگر خواهی می پوشانیم بپرهیزم. لباس حق تن باطل نکنیم. حرفهایمان را به زور، حق جلوه ندهیم و در برابر حق تسلیم باشیم. این می شود تقوا. هروقت که 60% خواسته هایمان تحقق پیدا کرد، کوتاه بیایم، بقیه هم حق دارند.  ما در دانشگاه شهید عباسپور اختلاف نظر داریم. فقط نباید بگوییم، ما، آن دوستان دیگر هم حق دارند. آنها هم باید خواسته هایشان محقق بشود.  
 
آقای دکتر سئوال آخر اینکه جنابعالی خودتان دانش آموخته ی دانشگاه پلی تکنیک هستید و این دانشگاه هم هفته گذشته سالگرد پنجاه سالگی خودش را جشن گرفت. حالا اگر به شما خبر بدهند که دانشگاه پلی تکنیک منحل شده، چه احساسی خواهید داشت؟  آیا این حق را برای دانش آموختگان دانشگاه صنعت آب و برق قائل هستید که از این تجمیع ناراضی باشند، دانش آموختگانی که در حال حاضر هم بسیار پیگیر لغو این تجمیع هستند.  
 
بدون شک اگر به من بگویند که امیر کبیر منحل شده است احساس خوبی نخواهم داشت و دلم می سوزد که چرا اینطور شده. اینکه امیرکبیر به حق منحل شده یا نه، بسیار مهم است و اینکه بعد از منحل شدنش کجا می رود و چه می شود. آیا بهتر میشود و یا بدتر. مهم این است که حق کجاست و ما باید دور حق جمع بشویم اگر حق این است که امیرکبیر منحل شود، مشکلی نیست. این امور میگذرد، مهم با تقوا بودن ماست و اگر صبور باشیم و با تقوا خداوند ما را کمک می کند.  
 

مصاحبه­ با دکتر داود توکلی: آیا عباسپور بمانیم بهتر است؟

چه عواملی باعث شد تا این الحاق صورت بپذیرد؟آیا کار کارشناسی کامل در این رابطه صورت پذیرفته است؟دلایلی که ادعا می­شود این الحاق غیرقانونی است را درصورت امکان بیان فرمایید.

ایده ادغام دانشگاه عباسپور با یکی از دانشگاه های معتبر دیگر کشور و تشکیل یک دانشگاه با ساختار کامل­تر و قوی­تر از لحاظ نیروی انسانی، امکانات سخت افزاری و منابع مالی گسترده، از مدتها پیش توسط دو تن از اعضای هیات علمی با سابقه دانشگاه که هردو نفر ایشان از پایه گذاران دانشگاه عباسپور بودند و جزو رئیسان ادوار دانشگاه نیز می باشند، مطرح شد. پس از مذاکرات پشت پرده ایشان با مسئولین دانشگاه خواجه نصیر به علت مصاحبه ناشیانه و توهین آمیز آقای قاسمی، رئیس وقت دانشگاه خواجه نصیر، مبنی بر تصرف اراضی دانشگاه عباسپور و آموزش اعضای هیات علمی دانشگاه، که با واکنش و موضع گیری شدید اقشار دانشگاه و علی الخصوص دانشجویان فهیم و هوشیار دانشگاه، این موضوع برای مدتی مسکوت باقی ماند. تا در اوایل سال جاری و درحالیکه هنوز مدت زیادی از انتزاع دانشگاه از وزارت نیرو و پیوستن آن به وزارت علوم نگذشته بود، با توجه به حساس شدن و تحریص مسئولین وقت وزارت علوم در دولت دهم به­خصوص معاونت وقت مالی و پشتیبانی آن وزارتخانه در استفاده از امکانات فیزیکی گسترده و بخصوص اراضی وسیع دانشگاه برای حل برخی از معضلات و تنگناهای آن وزارتخانه با وعده تسریع در ارتقای مراتب هیات علمی گروهی از مدیران و اعضای هیات علمی دانشگاه و در حالیکه حتی یک مطالعه رسمی و یا غیر رسمی و دستنویس از ضرورت و فواید و یا ضررهای ادغام دانشگاه عباسپور با سایر دانشگاه ها و بخصوص دانشگاه شهید بهشتی وجود داشته باشد، فقط بر اساس تامین منافع فردی و نه بر اساس مصالح ملی و عمومی کشور و بصورت کاملا شتابزده و نسنجیده مراحل ادغام یا همان انحلال دانشگاه صنعت آب و برق به مرحله اجرا در آمد. که هنوز هم بعضی اقدامات باقیمانده از جمله حذف ردیف بودجه دانشگاه در لایحه بودجه سال 93 در حال پیگیری است. موضوعی که حتما باید ذکر گردد این مورد می­باشد که در جریان امر انتزاع دانشگاه صنعت آب و برق از وزارت نیرو، جناب آقای مهندس چیت چیان که در آن زمان سمت مشاور وزیر نیروی وقت را داشتند، طی نامه ای مراتب نگرانی خود را در رابطه با این اقدام به استحضار رهبر معظم انقلاب رساندند. ایشان هم در پاسخ، اینگونه اقدامات نسنجیده و شتابزده را به مصلحت نداستند.

لیکن متاسفانه آقایان ضمن شتاب بخشیدن به این اقدام ودرحالی­که فقط چند ماه از ابلاغ اساسنامه دانشگاه مستقل صنعت آب و برق نگذشته بود، بدون موافقت هیات امنای دانشگاه، و با اخذ مصوبه شورای گسترش دانشگاه ها در فروردین ماه سال جاری و در زمانی­که مجلس محترم شورای اسلامی هرگونه انحلال و یا ادغام سازمانها و نهادها را بدون اخذ مجوز از مجلس غیر قانونی اعلام کرده بود، یعنی قبل از واگذاری این اختیار به شورای عالی انقلاب فرهنگی و واگذاری این اختیار به شورای گسترش دانشگاه ها، شروع به تخریب عجولانه زیر ساخت های دانشگاه کردند. حتی پس از انتخاب جناب آقای دکتر روحانی به ریاست جمهوری و اعلام ماموریت محورکردن دانشگاه ها به­عنوان یکی از برنامه های اساسی دولت ایشان و آشکار شدن عدم ابقای مسئولین وزارت علوم و به­خصوص آقای دکتر متکان بعنوان پشتیبان اصلی این ادغام یا به­عبارت صحیح انحلال دانشگاه به جهت غیر قابل بازگشت نشان دادن این اقدام ناپسند، با استفاده از فرصت ایجاد شده ناشی از تاخیر در انتخاب و تثبیت وزیر جدیدعلوم، نسبت به تسریع در تخریب باقیمانده سامانه های دانشگاه و حذف ردیف بودجه ونیز تهیج و تحریص اقشار مختلف دانشگاه برای حمایت از این اقدام نسنجیده و مخالف منافع ملی اقدام کردند.

یکی از دلایلی که موافقان الحاق بیان میکنند عدم کمک مالی به دانشگاه در سالیان گذشته می باشد واینکه امکان انجام کار پژوهشی با بودجه های اندک سالیان گذشته عملا وجود ندارد، درحالی­که دانشگاه شهید بهشتی بودجه بیشتری را به مجموعه اختصاص خواهد داد. چه تضمینی وجود دارد تا با استقلال دانشگاه، بار دیگر مشکلات مالی گریبانگیر دانشگاه نشود؟

البته قضاوت در مورد وعده های آینده چه تایید وچه رد آن کار ساده ای نیست. ولی تخصیص بودجه به دانشگاهها براساس قوانین مربوطه بوده و پذیرش اینکه در آینده اعتبارات بیشتری از شرایط موجود به مجموعه­ی به اصطلاح پردیس اختصاص یابد جای شک و شبهه اساسی دارد. علاوه بر آن به­علت عدم رضایت وزارت نیرو از انتزاع دانشگاه از آن وزارت و علی الخصوص ادغام آن با یک دانشگاه دیگر، امید به پشتیبانی صنعت آب و برق چه بصورت مالی و چه به صورت واگذاری طرح های پژوهشی با چالش جدی روبرو خواهد بود.

یکی دیگر از دلایل موافقان این الحاق بحث توانمندسازی بیشتر مجموعه در طی الحاق با دانشگاه شهید بهشتی است و اینکه با برند دانشگاه شهید بهشتی دانشجویان بهتری جذب دانشگاه وصنعت آب وبرق میگردند و برند دانشگاه به اشتغال دانشجویان در آینده هم کمک خواهد کرد. نقش برند دانشگاه را در این مقوله چگونه ارزیابی میفرمایید؟

در اینکه دانشگاه شهید بهشتی در زمینه دندانپرشکی و یا بعضی از گرایش های علوم اجتماعی و مدیریتی از جایگاه مناسبی در کشور برخوردار است جای شک و شبه ای نیست و این باعث افتخار است. ولی قطعا جایگاه گرایش­های مهندسی دانشگاه صنعت آب و برق به­خصوص در رشته های مکانیک، برق و عمران با گرایش­های تخصصی و صنعتی، نه تنها درکشور، بلکه در منطقه منحصر به فرد می باشد و در حال حاضر هم تفاوت معنی داری در رتبه داوطلبین ورود به دو دانشگاه وجود ندارد.

اما اگر پذیرش دانش آموختگان دو دانشگاه را در صنعت و به­خصوص صنعت آب و برق و یا حتی اخذ پذیرش از دانشگاه­های خارج از کشور را معیار مقبولیت بدانیم، در حال حاضر هم برند دانشگاه صنعت آب و برق از دانشگاه شهید بهشتی در رشته های مهندسی بالاتر می باشد و این بغیر از روند مثبت و رو به رشد دانشگاه صنعت آب وبرق بود که می توانست در آینده نه چندان دور بسیار درخشانتر نیز باشد.

ریشه مشکلات صنفی وآموزشی دانشجویان در سال های گذشته را چه چیزی میدانید؟ آیا با استقلال دانشگاه این موضوعات رفع خواهد شد؟البته. نمی­توان منکر این قضییه شد که بخشی از مشکلات در طی چند ماهه اخیر وپس از الحاق با مجموعه شهید بهشتی حل گردید است؛ مانند مشکلات قوانین آموزشی وبحث غذا ومسائلی مانند اینها.

اولا بزرگ دیدن نواقص و نارسایی های خانه و محیط خود و کوچک شمردن مزیت ها و شرایط خودی نسبت به دیگران و به قول فرهنگ عامه غاز دیدن مرغ همسایه و یا خوش بودن آواز دهل از دور، یک فرهنگ عمومی شده است، که متاسفانه در اقشار فرهیخته دانشگاهی هم رایج است. ولی بخشی از آن هم واقعیت دارد که بیشتر به ضعف مدیریت اداره کنندگان چند سال اخیر دانشگاه باز می گرد. بررسی ادوار گذشته نشان می دهد هرگاه مدیران توانمند اداره دانشگاه را برعهده داشته اند شرایط صنفی و امکانات آموزشی این دانشگاه زبانزد و مورد قبطه دانشجویان سایر دانشگاه ها بوده است. به­هر حال انتظار می رود با انتصاب مدیران کارآمد برای اداره دانشگاه و برخورداری از حمایتهای قانونی وزارت علوم و پشتیبانی وزارت نیرو درآینده، شرایط بسیار بهتری با یک دانشگاه مستقل داشته باشیم.

موافقان الحاق، نامه های مخالفان به وزرای علوم ونیرو را فاقد هرگونه استدلالی برای منفی بودن این الحاق میدانند و اکثر اساتید ودانشجویان را موافق این الحاق میدانند واینکه فارغ التحصیلان هم اگر مدرکشان به شهید بهشتی تبدیل شود از این موضوع استقبال خواهند کرد. نظر شما در این رابطه چیست؟

قضاوت در مورد استدلال مخالفان ادغام یا انحلال دانشگاه بر عهده موافقان آن نمی باشد. البته بلعکس آن­هم صادق است، بلکه مصالح و منافع ملی معیار قضاوت است نه منافع اقشار برخوردار از منافع هریک از دو صورت موضوع. متاسفانه همیشه تحریک شدن و منافع کوتاه مدت افراد یکی از موانع تمیز حق از باطل بوده است. در ضمن احصائ نظرات و آرای ذینفعان یک طرح فقط در یک فضای باز و پس از تضارب آرای موافق و مخالف و اطلاع رسانی صحیح و دوری از مخفی کاری معنی دار و معتبر است. متاسفانه چنین فضایی در شکل گرفتن این فرآیند دیده نشده است. ضمنا اعتبار مدرک چیزی جدا از اعتبار دانشگاه نیست که در مورد آن در سوالات قبل در حد ضرورت پاسخ دادم.

موافقان الحاق معتقدند که وزارت نیرو پس از الحاق هم می­تواند با دانشگاه شهید بهشتی قرارداد همکاری امضا کند وپروژه های خود را به پردیس شهید عباسپور بسپارد ونیاز نیست که حتما دانشگاه زیر نظر مستقیم وزیر نیرو باشد. واینکه در گذشته هم وزارت نیرو با دیدی منفی به دانشگاه شهید عباسپور نگاه می­کرده است وپروژه های عظیم خود را به دانشگاه هایی مانند شریف واگذار کرده. واکنون با توجه به برند دانشگاه بهشتی، وزارت نیرو می­تواند با دانشگاهی قرارداد ببندد که عباسپور بخشی از آن است وبخش های دیگر دانشگاه شهید بهشتی هم میتوانند در زمینه آب وبرق فعالیت کنند.

البته پاسخ به این سئوال در حیطه اختیارات و مسئولیت بنده نیست و مدیران صنعت آب و برق و در راس آن وزیر محترم نیرو صاحب نظر و اختیار هستند که ایشان هم چندین بار نظراتشان را به صراحت ابراز نموده اند. اما تا آنجا که بنده اطلاع دارم درگذشته هم همیشه وزارت نیرو فراتر از اختیارات قانونی از دانشگاه چه بصورت مستقیم با اختصاص منابع مالی و یا غیر مستقیم به­صورت تجهیز و واگذاری قراردادهای آموزشی و تحقیقاتی، حمایت کرده است که بعضا مورد اعتراض وزارت علوم هم واقع شده است. وزارت نیرو طبیعتا نمی توانسته و حتی به مصلحت کشور نبوده است که تمامی حمایت خود را معطوف به دانشکاه صنعت آب و برق نماید.

باز هم باید به این نکته توجه کرد که رقابت مهمترین عامل رشد می باشد و اتکا به حمایت­های کامل و همیشگی مانع رشد خواهد بود.

یکی دیگر از دلایل موافقان، عدم ثبات مجموعه در چند سال اخیر است واینکه پس از این الحاق با هر تغییر دولت نباید منتظر تغییر در ساختار دانشگاه باشیم. دانشگاه شهید بهشتی هم به دانشگاهی جامع مانند دانشگاه تهران تبدیل می­شود و این الحاق برای هر دو مجموعه فواید بسیاری خواهد داشت من جمله ثبات برای مجموعه آموزشی شهید عباسپور.

این نکته بسیار مهم و با ارزشی می باشد ولی فراموش نکنیم که عامل اصلی بی ثباتی چند سال اخیر کسانی هستند که هم اکنون طرفدار جان بر کف تغییر از وضعیت نسبتا با ثبات یک دانشگاه مستقل با داشتن اساسنامه و هیات امنای خاص خود به یک پردیس بی هویت(بدون ساختار آموزشی، سازمانی و اختیارات مالی و بودجه ای) در یک دانشگاه دیگر می باشند. البته بسیاری از تغییرات در تاریخچه دانشگاه صنعت آب و برق به ماهیت دینامیک و حرکت رو به جلوی آن در جهت توسعه بوده است که طبیعتا اشتباهاتی به­علت نو و بی بدیل بودن آن در کشوروجود داشته است.

موافقان این الحاق معتقدند بحث دوری از صنعت فقط مختص به دانشگاه شهید عباسپور نیست و در گذشته هم تنها بخشی از اعضای هیئت علمی ارتباط خوبی با صنعت داشته اند. ارتباط دانشگاه باصنعت در گذشته چگونه بوده است ودر آینده با الحاق دانشگاه این ارتباط چگونه رقم خواهد خورد. ؟

به موضوع بسیار مهمی اشاره کردید، اگر شما به سوابق و رزومه اعضای هیات علمی و البته کارشناسان آموزشی دانشگاه مراجعه نمایید، خواهید دید که قریب به اتفاق کادر ورودی در دهه 60 بیش از نیمی از عمر کاری خود را بصورت پیوسته و یا ناپیوسته به­صورت مستقیم و فعال در صنعت آب و برق حضور داشته­اند و هم اکنون نیز بصورت کاملا نزدیک و حتی ساختاری و با مسئولیت در صنعت حضور دارند. و آموزشهای ارائه شده توسط ایشان تلفیقی از تجربیات صنعتی مبتنی بر اصول علمی می باشد، این درصد هرچقدر به ورودی سالیان اخیر نزدیک می شویم به­علت پر رنگ تر شدن نسبت سهم آموزشهای بلند مدت(منجر به اخذ مدارک تحصیلی)به سهم آموزشهای کوتاه مدت(آموزشهای حین خدمت متخصصین صنعت) و نیز اجبار و فشار وزارت علوم برای تبعیت از شاخصه ها ومعیارهای آموزش عالی کاهش یافته است. این همان خطر و سم مهلکی می باشد که پس از ادغام دانشگاه صنعت آب وبرق با یک دانشگاه جامع غیر ماموریت گرا، منجر به مرگ و فنای این دستاورد گرانبهای انقلاب در زمینه ارتقای خودکفایی در صنعت حیاتی و زیر بنایی آب و برق خواهدشد.

سوال آخر اینکه، جنابعالی خودتان دانش آموخته­ی دانشگاه شریف هستید، به نظرتان آیا نگاهی که دانشگاه هایی مانند شریف به مقوله ی دانش دارند باعث تعالی بیشتر کشور خواهد شد یا نگاه دانشگاه هایی مانند دانشگاه شهید عباسپور؟

چون فرمودید این سئوال آخر است پس اجازه می خواهم کمی از حالت جدی و تلخ مصاحبه کم کرده و با مثال پاسخ دهم. فرآیند آموزش و فراگیری علوم تجربی، یک فرایند با روش های بسیار متنوع و تا حدی تلفیقی می باشد و از یک الگوی واحد و خاص پیروی نمی کند. برای مثال در بخش تولید برق به اکثر علوم و شاخه های علم مهندسی در حیطه دانش در حد مرزهای دانش و در حیطه مهارت در بالاترین سطح آن مانند یک خلبان و یا مهندس پرواز نیاز است. برای طراحی و ساخت هواپیما حتما به دانشگاه هایی با آموزش در بالاترین سطح تئوری مثل دانشگاه شریف نیاز است والبته باید شرایط استفاده از دانش دانش آموختگان آن دانشگاه چه از جنبه شرایط کار و چه تامین معاش را فراهم کرد که اکثر ایشان برای کار و زندگی از کشور خارج نشوند. و بدیهی است تربیت خلبان و کارشناس پرواز با ساختار آموزشی دانشگاهی مثل شریف متناسب و هماهنگ نیست، صنعت برق و البته آب به دانش و مهارت متخصصین و دانش آموختگان در دانشگاههای اختصاصی این حیطه از دانش و مهارت بصورت تواما نیاز حیاتی دارد، و این یعنی نه تنها ابقای دانشگاه صنعت آب و برق، بلکه ارتقا و توسعه هرچه سریعتر آن.