کابل‌های خاکی بازیچه دست کودکان «جنگلک» چابهار

به گزارش برق نیوز،اواخر زمستان است و همه جا پر از اخبار کرونا ویروس که بسیاری از شهرهاو استان‌های ایران را درگیر کرده؛ قم، گیلان، اراک، تهران و...، اما در چابهار از خیابان اصلی به سمت دریا که بروی امواج دریا از دور چشم نوازی می‌کند هر موج آرامشی با خود دارد که روح هر گردشگری را صیقل می‌دهد، با همه این‌ها درگیری چابهار از نوع دیگری است. شاید بدتر از کروناویروس...

 

چند قدم مانده به دریا، اما، گوشه‌ای پرت از دنیا متوقفم می‌کند تصویری که دل هرکسی را می‌آشوبد، چند قدم مانده به دریا تصویری از خانه‌های فرسوده که خشت به خشت آن با چوب، سنگ و بلوک‌های شکسته و نصفه و نیمه تکمیل شده و سقف‌هایی که بعضی کیسه و بعضی حصیر است نگاهم را تغییر می‌دهد.

مسیر را به سمت این منطقه عوض می‌کنم، منطقه‌ای که به آن «جنگلُک» می‌گویند و ۷۰۰ خانوار در ۳.۵ هکتار فضای بسته و فشرده زندگی می‌کنند و گویا هیچ سهمی از اقیانوس پیش رویشان ندارند. چهره جنگلُک به حاشیه شهر شبیه است، اما نه، اینجا دقیقا مرکز شهر چابهار است و جایی برای حرف نمی‌گذارد.

بازی کودکان با کابل‌های خاکی

وارد محله می‌شوم، خانه‌های در هم تنیده، کودکانِ در حال بازی، یک مغازه با دری لق و کهنه، خانه‌ای که در آن یک کیسه کهنه است و بلوک‌هایی که از لابه‌لای‌شان درون خانه‌ها پیداست؛ این‌ها اولین تصاویر از «جنگلُک» است. کابل‌های خاکی و گِلی که از روی زمین خاکی رد شده و هرکدام به سمت و سویی رفته توجهم را جلب می‌کند، مسیر سیم‌ها را دنبال می‌کنم و انتهایش به خانه‌های نصفه و نیمه اهالی محله می‌رسد و کودکان هم به راحتی از رویشان رد می‌شوند و بازی می‌کنند.

پسر جوانی با زبان بلوچی می‌پرسد که هستم؟ خودم رام عرفی می‌کنم، می‌گوید: «اینجا جنگلُک است، سالهاست که در این منطقه زندگی می‌کنیم، این سیم‌های برق به خانه های‌مان وصل می‌شوند و برق را از چند کیلومتری به اینجا می‌رسانند. این منطقه جمعیت زیادی دارد و همه خانه‌ها نزدیک به هم و کوچه‌ها باریک است، هرکسی که پول نداشته و نتوانسته اجاره بدهد به این منطقه آمده، مردم چه کار کنند وسع‌شان نمی‌رسد مثلا خودِ من کار ندارم و با کارگری خرج خانواده‌ام را می‌دهم از کجا بیاورم ماهی یک میلیون تومان اجاره بدهم مجبورم اینجا زندگی کنم.»

خانه‌شان را نشانم می‌دهد و می‌خواهد دنبالش بروم. خانه‌ای که واردش می‌شود در ندارد، سه اتاق کوچک و یک حیاط دو یا سه متری همان خانه‌ای است که محمد لطیف نشان‌مان داده، درون هر اتاق تعداد زیادی از ساکنان منزل نشسته و مشغول کاری هستند.

محمد لطیف می‌گوید: «پدر، مادر، خواهر و برادرهایم همه در این خانه کنار من زندگی می‌کنند هر کدام‌مان چند فرزند داریم و حدود ۳۰ نفر می‌شویم. وضع مالی مان خراب است نمی‌توانیم جایی را اجاره کنیم همه اینجا زندگی می‌کنیم چند باری شهرداری رفته ایم گفته اند برایتان خانه می‌سازیم، اما تا امروز هیچ خبری نشد.»

به زندگی در خرابه عادت کردیم

پدر محمد لطیف که در گوشه‌ای از حیاط نشسته و کفش هایش را با پارچه‌ای کهنه تمیز می‌کند، می‌گوید: «ما دیگر به زندگی در این خرابه‌ها عادت کرده ایم برای شما عجیب است، اما روزهای‌مان در اینجا شب می‌شود.»

او می‌گوید: «اینجا هروقت باران می‌بارد تمام خانه هایمان را آب برمی دارد و در کوچه نمی‌شود راه رفت با وجود کابل‌های برق و بارندگی هر لحظه امکان دارد برق‌مان بگیرد همین بارندگی‌های چند روز پیش هم زندگی‌مان را زیر آب برد.»

به گفته اهالی جنگُلک در این سال‌ها تعداد زیادی از ساکنان این منطقه دچار برق گرفتگی شده‌اند و به دلیل آتش گرفتن کابل‌های برق زندگی شان در آتش سوخته و جان خود را از دست داده اند.

تشنگی در کنار دریا

اهالی جنگلک آب لوله کشی ندارند و به گواه خودشان هر تانکر آب را بین ۴۵ تا ۶۰ هزارتومان می‌خرند که تنها جوابگوی آب مصرفی سه تا چهار روز آنان است و زمانی که پولی نداشته باشند آبی هم در کار نیست.

نور بی بی یکی از قدیمی‌تر‌های این منطقه است که سال‌های زیادی از عمر خود را در خانه‌های در هم تنیده جنگلک گذرانده و دختر و پسرانش را سر و سامان داده و حالا با یک دختر و یک عروسش در حیاطی با دو اتاق زندگی می‌کند، او می‌گوید: «هرچه می‌گذرد انگار زندگی سخت‌تر می‌شود، شوهرم فوت کرده و یک تنه بار زندگی پسر بیکار و دامادم را به دوش می‌کشم همه این‌ها به کنار خانه مان آب ندارد و هر تانکر آب هم حدود ۵۰ هزار تومان است من هم که درآمدی جز یارانه و حقوق کمیته امداد ندارم و به سختی آب تهیه میکنم تا تشنه نمانیم.»

پای درد دل‌های تک تک اهالی جنگلک اگر بنشینید همین حرف‌ها را کمی بالا کمی پایین می‌شنوید درد همه این اهالی مشترک است و آن هم بی توجهی و تبعیض بین نقاط مختلف شهری است.

منطقه جنگلک در جنوب بندر چابهار و انتهای بلوار صیاد واقع شده، برخی می‌گویند کاربری زمین‌هایی که مردم در آن، خانه‌های نیمه کاره ساخته‌اند اداری است و کاری از دست شهرداری برنمی‌آید و به دلیل آنکه خانه‌ها مجوز ساخت ندارند دولت نمی‌تواند به خانه هایشان برق برساند و مردم هم ناچار می‌شوند برق غیر مجاز به خانه‌هایشان بکشند.